Een stille daad van liefde: hoe een eenvoudige non wereldwijd harten raakte bij het afscheid van paus Franciscus
Op 23 april, in het hart van de Sint-Pietersbasiliek, voltrok zich een moment dat diepe indruk maakte – niet door pracht of praal, maar door pure menselijkheid. Terwijl duizenden afscheid namen van paus Franciscus, trok niet een kardinaal, wereldleider of beroemdheid de aandacht. Het was een 81-jarige non met een groene rugzak en vochtige ogen: zuster Geneviève Jeanningros.
Waar velen zich hielden aan de strak geregisseerde protocollen van het Vaticaan, stond zuster Geneviève even stil bij de kist. Niet als protest, niet om op te vallen, maar uit stille, onvoorwaardelijke liefde. In die paar seconden gaf ze de essentie van het geloof vorm – trouw, verbondenheid en mededogen, los van hiërarchie of status.
Een vriendschap die begon in Buenos Aires
De band tussen Geneviève en paus Franciscus – toen nog Jorge Mario Bergoglio – was diepgeworteld. In de jaren zeventig ontmoetten ze elkaar in Buenos Aires, waar beiden zich inzetten voor mensen aan de rand van de samenleving: daklozen, terminaal zieken, transgenderpersonen, circusartiesten. Dezelfde missie, dezelfde overtuiging: iedereen verdient waardigheid.
Terwijl Bergoglio zijn weg vond naar het pausdom, bleef hun vriendschap onveranderd. Elke woensdag bezocht Geneviève hem in het Vaticaan, soms vergezeld door mensen van de straat, aan wie de paus zonder aarzeling zijn tijd én zijn tafel deelde. Wat hen bond, was niet enkel hun werk, maar een gedeeld geloof in nederigheid en liefde.
Leven tussen de armen
Geboren in Frankrijk, opgegroeid in Argentinië, sloot Geneviève zich aan bij de Kleine Zusters van Jezus – een orde die bewust kiest voor een leven onder en met de armen. Aan de rand van Rome leefde ze jarenlang in een eenvoudige woonwagen, samen met haar medezuster, omringd door mensen die vaak over het hoofd worden gezien.
Maar haar leven kende ook persoonlijk verdriet. Haar tante, zuster Léonie Duquet, werd tijdens de Vuile Oorlog in Argentinië ontvoerd en vermoord. Die pijn was voor paus Franciscus herkenbaar; beiden droegen de littekens van een getekende geschiedenis.
Een moment zonder woorden – maar met grote zeggingskracht
Tijdens de ceremonie kreeg Geneviève – uitzonderlijk – toestemming om dichter bij de pauselijke kist te komen. Zonder ceremonieel gewaad, zonder enige titel, maar met een hart vol rouw. Foto’s tonen haar sobere verschijning en ingetogen houding – beelden die snel de wereld over gingen en miljoenen mensen raakten.
Zoals één gebruiker op sociale media het verwoordde: “Dat is oprechte pijn. Dit is een historisch moment.”
Eenvoud als kracht
Geneviève en Franciscus deelden meer dan hun sociale missie. Ze genoten van het eenvoudige leven, bezochten samen circusfestivals, deelden gelach, vierden het alledaagse. Een bekende foto toont hen samen, vrolijk bij de wijding van een standbeeld tijdens zo’n festival – een moment van lichtheid tussen de ernst van hun roeping.
Bij zijn dood droeg Geneviève die herinneringen met zich mee. Haar aanwezigheid bij zijn kist was geen publieke performance, maar een intiem afscheid van een vriend. Zonder woorden, maar met alleszeggende stilte.
Wat haar gebaar werkelijk betekende
Zuster Geneviève vertegenwoordigde iets groters dan zichzelf. In een wereld waar status en uiterlijkheden vaak domineren, herinnerde zij ons eraan wat ware grootsheid is: dienstbaarheid, liefde en nederigheid. Ze kwam niet om zichzelf op de voorgrond te plaatsen, maar om afscheid te nemen op de enige manier die echt is – met hart en ziel.
Voor een kerk die regelmatig worstelt met haar plek in de moderne wereld, bood dit moment een tegenbeeld: geen grootse toespraken of machtsspelletjes, maar oprechte menselijkheid. Misschien was het wel het meest passende eerbetoon dat paus Franciscus zich had kunnen wensen.
Een nalatenschap van stilte
De beelden van Geneviève’s stille rouw gingen viraal. Overal ter wereld herkenden mensen in haar iets universeels: dat liefde, vriendschap en menselijkheid boven elk ritueel uitstijgen. Niet de woorden, maar de stilte maakte indruk. Niet het protocol, maar de aanwezigheid.
Een afscheid dat meer was dan een afscheid
Toen Geneviève die ochtend bij de kist stond, stond ze daar namens velen. Namens iedereen die geraakt is door de boodschap van paus Franciscus – van eenvoud, rechtvaardigheid, en hoop. Haar gebaar was niet alleen een laatste groet aan een vriend, maar ook een levend symbool van wat er werkelijk toe doet. Niet alleen in de kerk, maar in het leven zelf.
