Frank Visser neemt afscheid van zijn Margot: een periode van rust, herinnering en dankbaarheid

Voor mr. Frank Visser, jarenlang bekend als televisie-rechter, breekt een emotionele periode aan. Zijn echtgenote Margot, met wie hij ruim 45 jaar lief en leed deelde, is overleden. Mediabedrijf Talpa, waarmee Visser nauw samenwerkt, bevestigde het verdrietige nieuws. Zelf heeft hij ervoor gekozen om geen persoonlijke verklaring te geven, maar hij laat weten dat hij rust en privacy nodig heeft om dit verlies te verwerken.

Een leven samen opgebouwd

Frank en Margot ontmoetten elkaar in de jaren zeventig en bleven sindsdien onafscheidelijk. Hun huwelijk was stevig, liefdevol en standvastig. Ze deelden het dagelijks leven, overwonnen tegenslagen en vierden hoogtepunten, steeds zij aan zij. Hoewel Margot zelden in de schijnwerpers stond, was zij voor Frank een vaste waarde – een stille, maar krachtige aanwezigheid.

De laatste jaren: zorg en toewijding

In de laatste fase van hun leven samen werd Margot geconfronteerd met een langdurige ziekte. Frank stond haar trouw bij, regelde zorg en bezocht haar dagelijks, zelfs toen ze verhuisde naar een gespecialiseerde instelling. In zijn boek Met vallen en opstaan beschrijft hij de impact van deze periode met aangrijpende eerlijkheid: “De heer Alzheimer had bij ons aangeklopt,” schreef hij. “En het zag er niet naar uit dat hij snel weer zou vertrekken.”

Kostbare herinneringen

Ondanks de ziekte bleef er warmte tussen hen bestaan. Frank vertelde ooit over een ontroerend moment waarin ze samen in bed lagen, met hun hond erbij. Margot begreep niet alles meer, maar voelde zich veilig. “Het bed is toch groot genoeg voor ons tweeën,” fluisterde ze. Zulke kleine scènes dragen nu een grote betekenis.

Respectvolle stilte

Het overlijden van Margot werd voor het eerst gemeld door Evert Santegoeds in Shownieuws en vervolgens bevestigd door Talpa. Frank Visser koos bewust voor stilte: geen openbare verklaring, geen sociale media, geen publieke herdenking. Die terughoudendheid past bij zijn manier van leven – waardig en integer.

Een diepe band

Wie Frank Visser van televisie kent, herinnert zich zijn rustige stem, zijn juridische scherpte en zijn empathie. Maar achter dat publieke gezicht stond altijd Margot – zijn anker. In zijn biografie schreef hij: “Had ik het maar van haar over kunnen nemen.” Een uitspraak die de intensiteit van hun band onderstreept.

Een golf van medeleven

Sinds het nieuws naar buiten kwam, uiten fans, collega’s en bekenden hun steun. De toon is ingetogen, vol respect. “Frank verdient de rust die hij anderen altijd bood,” aldus een tv-producent. Zijn openheid over Margots ziekte raakt veel mensen, juist omdat die oprecht en niet dramatisch is.

Liefde die blijft

Hoewel er geen publieke herdenking is, leeft de herinnering aan Margot voort. Ze was geen bekend gezicht, maar had een grote invloed op de man die zoveel mensen hielp. Hun liefde, hun verhalen, blijven bestaan – in stilte, in herinnering, in woorden.

Een nieuw begin

Voor Frank breekt nu een andere levensfase aan. De vertrouwde routine valt weg, maar de dankbaarheid voor wat was blijft. Liefde verandert van vorm, maar verdwijnt niet. In herinneringen, in gesprekken, in stille kracht blijft zij aanwezig.

Rouwen is persoonlijk

Er bestaat geen juiste manier om verlies te verwerken. Sommigen kiezen voor stilte, anderen voor delen. Frank kiest nu voor rust – een keuze die alleen maar respect verdient. Zijn verhaal laat zien dat echte liefde niet schreeuwt, maar fluistert. En dat die fluistering vaak krachtiger is dan welk lawaai ook.