Rob Goossens (34) schrijft in ‘Rob Reageert’ over alles wat hem is opgevallen in medialand. Deze week: de ‘GTST’-cliffhanger. Geen inwoner van Meerdijk heeft in 35 jaar zoveel op zijn kerfstok als Ludo Sanders (Erik de Vogel, 64). In de welbekende zomercliff zag Rob eindelijk een familielid dat de grote schoenen van de pater familias zou kunnen vullen. De vraag is nu alleen: kunnen we in september nog wel van deze gedroomde superschurk genieten?
“Je kunt je afvragen of deze cliff ons als kijker wel echt met vragen achterlaat”
Het rommelde de afgelopen tijd aan alle kanten in de familie Sanders. Nina draaide compleet door, Janine verloor haar laatste beetje vertrouwen in Ludo. En intussen sloeg de experimentele behandeling van een Zwitserse wonderdokter maar niet aan bij Stefano, die zo graag weer zou kunnen lopen.
Achteraf is dit allemaal toch niet zo toevallig, maar bleek een geraffineerd marionettenspel van Valentijn, die zelfs de vriendschap tussen die arme Stefano en zijn half-Italiaanse maatje Andrea in scène had gezet.
Een typische Sanders, zou je zeggen, want in die familie moet de eerste met een schoon geweten nog geboren worden. Zeker Nick (moge hij rusten in vrede), ooit gespeeld door Christophe Haddad, en Stefano (moge hij rust vinden in zijn rolstoel) hebben de afgelopen jaren toch ook zeker het een en ander uitgespookt.
Maar dan Valentijn: volgens mij is hij de eerste Sanders die zoals zijn opa rustig op meerdere borden tegelijk schaakt en toeslaat als alles op de juiste plek staat. Donderdagavond zagen we dat zijn plannetje pas op het allerlaatste moment werd doorkruist door Bing.
Wat een heerlijke cocktail van de looks, de brains en de intense slechtheid om iedereen nog jaren tot wanhoop te drijven is het personage Valentijn geworden. Terecht dat zijn lot het grote vraagteken van deze zomercliff is geworden.
Tegelijkertijd kun je je afvragen of deze cliff ons als kijker wel echt met vragen achterlaat. Want voor wie meer dan één biologie- en natuurkundeles heeft gehad is die helaas nauwelijks spannend te noemen. Er is namelijk slechts één geloofwaardige uitkomst van die explosie: zowel Stefano als Valentijn moet met de kist dicht begraven worden. De drukgolf van zo’n ontploffende gastank laat weinig heel van je organen en de verzengende hitte maakt de aanblik van het stoffelijk overschot er ook niet per se plezieriger op.
Daarmee is zo’n ontploffing toch iets anders dan bijvoorbeeld de kettingbotsing van twee jaar geleden en de slechte diagnose van Nola van vorig jaar, waarbij je heel veel pech maar ook heel veel geluk kunt hebben. Waren de makers zich daarvan bewust? Zouden ze na jaren waarin de schade na de seizoensfinales uiteindelijk wel mee bleek te vallen, eindelijk weer eens bloed aan hun pen willen hebben?
Vanuit het oogpunt van geloofwaardigheid, waar ze de afgelopen jaren zo aan hebben gewerkt, hoop ik het van harte. Toch moet ik bekennen dat ik Valentijn Sanders enorm zou gaan missen. En dat mijn fantasie op hol slaat bij het vooruitzicht van de jonge, knappe bad guy die – net als Two Face uit het Batman-universum – met een half verbrand hoofd naar Meerdijk terugkeert om het veilinghuis van zijn familie te kapen.
Laten we het tot slot nog heel even hebben over de familie Verduyn, in veel opzichten de absolute tegenpolen van de Sandersjes. Waar het maffiose drama bij die laatsten larger than life is, blijft het drama bij de Verduyns herkenbaar en dichtbij.
Zelfs het gedoe rondom Bizou bleef ‘klein’ door het verhaal te richten op de ongemakkelijkheid van Steef, Demi en Julian. Nu iedereen weet wie de echte vader van Bizou is, moeten ze daar alleen wel op zoek naar een nieuwe verhaallijn. Ik zou bijna zeggen: Jessica Harmsen, kom d’r maar weer in.
