Thérèse Boer deelt rauwe emoties na afscheid van Jonnie: ‘Ik ben gebroken’
LilyDe dagen na het overlijden van Jonnie Boer hebben diepe sporen nagelaten in het leven van Thérèse Boer. Met zichtbaar verdriet maar ook voelbare trots heeft ze zich uitgesproken over het verlies van haar man, de legendarische chef-kok achter De Librije.
Haar woorden, openhartig en krachtig, schetsen een liefdevol portret van een man die voor zovelen een lichtpunt was. Niet alleen voor hun gezin, maar ook voor collega’s, gasten, en de Nederlandse gastronomie in het algemeen. Thérèse neemt je mee in een periode vol pijn en warmte, waarin afscheid nemen niet betekent dat iemand verdwijnt.
Een afscheid vol kleur, muziek en karakter
Het eerbetoon aan Jonnie Boer was allesbehalve traditioneel. In plaats van een kille aula en plechtige stiltes, werd zijn leven gevierd met muziek, kleuren en een sfeer die volledig bij hem paste. In De Librije, het restaurant waarin hij zijn ziel legde, kwamen honderden mensen samen. Bekende chefs, trouwe gasten en vrienden bewezen hem de laatste eer.
Zijn kist was geen sobere houten doos, maar een kunstwerk met graffiti. Kleurrijk, rebels en vol persoonlijkheid, precies zoals Jonnie zelf. Thérèse liet de ruimte aan anderen om hun verdriet te uiten. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft.”
Symboliek die Jonnie’s geest samenvat
De kist vol graffiti was volgens Thérèse geen toevallig ontwerp, maar een weerspiegeling van wie Jonnie was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen.
Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.” Ook de Harley-Davidsonstoet waarmee hij werd uitgezwaaid, raakte haar diep. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.” De brullende motoren die door de stad trokken, vormden een eerbetoon dat niemand ooit zal vergeten.
De kinderen als bron van kracht en hoop
Te midden van alle emoties vond Thérèse troost in de kracht van hun kinderen. Ze zag hoe Isabelle en Jimmie hun verdriet omzetten in daden vol liefde. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.” Isabelle deelde oude familiefoto’s waarop Jonnie te zien was als jonge vader.
“Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen.” Ook zoon Jimmie, die inmiddels zijn vader opvolgt in de keuken, droeg bij aan het eerbetoon door beelden van de motorstoet te delen. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Troost in de steun van buitenaf
Ondanks het immense verdriet voelde Thérèse zich ook gesterkt door de talloze blijken van medeleven. Overal uit het land stroomden bloemen, kaarten en berichten binnen. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.” De overvloed aan steun liet zien hoeveel invloed Jonnie had op mensen. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Een leven vol liefde en toewijding
Dertig jaar lang werkten en leefden Jonnie en Thérèse samen in een unieke symbiose. Hun leven draaide om liefde, ambitie en perfectie. Thérèse koestert herinneringen aan hoe hij altijd met aandacht en scherpte door het restaurant liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel.
Hij was streng, maar rechtvaardig.” Jonnie wist mensen te raken op een manier die verder ging dan alleen het bord. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
De Librije blijft zijn ziel dragen
Het team van De Librije speelde een grote rol tijdens het afscheid. Van bediening tot keuken, iedereen werkte met toewijding mee aan het eerbetoon. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.” In de keuken klinkt Jonnie’s stem nog steeds door. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.” Zijn perfectionisme, flair en hartelijkheid blijven voelbaar in elke gang die wordt geserveerd.
Vooruit met liefde, terugkijken met trots
De komende tijd staat in het teken van rouw én doorzetten. De Librije zal haar deuren weer openen, uit liefde en respect voor Jonnie. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.” Elk gerecht dat uit de keuken komt, draagt zijn handtekening. Thérèse voelt troost in het idee dat zijn geest voortleeft in het team, in hun kinderen, en in alles wat ze samen hebben opgebouwd.
Kleine momenten van troost en herinnering
De meest troostende momenten voor Thérèse zijn de onverwachte. Een geur, een foto of een opflakkerende herinnering. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.’” Die kleine momenten dragen haar verder. Het verdriet is groot, maar de liefde en dankbaarheid zijn groter. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Lily
